Daar ontmoette ik zuster Thérèse; een Vincentiuszuster die heel haar leven heeft gewijd aan de opbouw van goed onderwijs in Congo, ook voor meisjes. Zij heeft een grote indruk op me gemaakt. Niet alleen door haar zelfstandige en ondernemende aard, maar vooral omdat ze liet zien dat ze zelf tot bloei kwam als ze zich op die manier mocht laten kennen zoals ze daadwerkelijk was. Wat ze het liefste deed, was naar buiten gaan, de straat op en contact met mensen zoeken. In Congo deed ze dat door contact te zoeken met moeders van jonge kinderen. Zij leerden haar de taal, waardoor zij in staat was om een school te stichten waar kinderen van alle rangen en standen terecht konden. 

Bij zuster Thérèse hoorden geven en ontvangen bij elkaar; ze waren samen deel van een en dezelfde beweging: van liefdevolle aandacht en zorg voor wat gedaan moest worden.

Tot op heel hoge leeftijd kon je haar op straat zien wandelen, of met een breiwerkje zien zitten op het terras of in de tuin van het klooster. Steeds op zoek naar contact, naar een praatje, naar nieuwe verhalen en ontmoetingen. Nog steeds open voor dat wat het leven te bieden heeft en hoe je als de unieke persoon die iedereen is, de wereld een beetje mooier kunt maken.